Kapitujt

Zanafilla: 2. Prova e lirisë. Parajsa

¹ Kështu u kryen qielli e toka dhe mbarë ushtria e tyre. ² Të shtatën ditë Hyji e kreu punën e vet që kishte bërë. Të shtatën ditë pushoi nga çdo punë që kishte bërë. ³ Hyji e bekoi të shtatën ditë dhe e shenjtëroi, sepse atë ditë kishte pushuar prej çdo pune që Hyji kishte bërë duke krijuar. ⁴ Kjo është zanafilla e qiellit dhe e tokës, kur qenë krijuar.

Prova e lirisë. Parajsa

Atë ditë, kur Zoti Hyj krijoi tokën e qiellin ⁵ para se të mbinte në tokë ndonjë shkurre fushe, para se të gjelbëronte ndonjë bimë tokësore: sepse Zoti Hyj nuk kishte lëshuar ende shi mbi tokë e nuk kishte njeri që ta punonte tokën; ⁶ megjithatë, një burim dilte nga toka dhe e ujiste mbarë sipërfaqën e saj, ⁷ atëherë Zoti Hyj e formoi prej pluhurit të tokës njeriun dhe nëpër hundë i futi frymën e jetës e njeriu u bë qenie e gjallë.

⁸ Zoti Hyj mbolli një kopsht në Eden, në lindje e në të e vendosi njeriun që e kishte krijuar. ⁹ Zoti Hyj bëri që prej toke të mbijë çdo lloj peme, e bukur për t’u parë dhe e shijshme për t’u ngrënë e në mes të parrizit pemën e jetes e pemën e dijes të mirës e të së keqes.

¹⁰ Një lumë buronte nga Edeni për ta ujitur kopshtin. Prej andej ndahej e formonte katër krahë. ¹¹ Njëri quhet Pison: ky dredhon rreth mbarë tokës së Hevilatit ku ka ar ‑ ¹² ari i asaj toke është shumë i mirë ‑ po ka edhe bdel dhe gur onikin. ¹³ Lumi i dytë quhet Geon. Ky i sillet rreth mbarë tokës së Etiopisë. ¹⁴ Kurse lumi i tretë quhet Tigris: ky rrjedh në lindjen e Asirisë. E lumi i katërt është Eufrati.

¹⁵ Zoti Hyj e mori njeriun dhe e vendosi në kopshtin Eden që ta punojë e ta ruajë atë: ¹⁶ Zoti Hyj i urdhëroi njeriut dhe i tha: “Ha prej çdo peme të kopshtit; ¹⁷ por prej pemës së dijes - të së mirës dhe të së keqes, ruaj se ha. Sepse, atë ditë që ke për të ngrënë prej saj, do të vdesësh”.

¹⁸ Zoti Hyj tha edhe: “Nuk është mirë që njeriu të jetë vetëm: do t’ia bëj një ndihmë që t’i përngjajë”. ¹⁹ Pasi Zoti Hyj i kishte formuar prej dheut të gjitha kafshët e gjalla të fushës dhe të gjithë shpendët e qiellit, i solli te njeriu, për të parë, se si do t’i quajë, sepse secila kafshë e gjallë do të mbante atë emër, me të cilin do ta quante njeriu.

²⁰ Njeriu ia ngjiti emrin përkatës secilës bagëti, secilit shpend të qiellit dhe secilës egërsirë të fushës; por për njeriun nuk gjendej një ndihmës që t’i përngjante atij.

²¹ Prandaj, Zoti Hyj i lëshoi njeriut një gjumë të rëndë. Pasi e zuri gjumi, ia nxori një brinjë dhe vendin e saj e mbushi me mish.

²² Zoti Hyj e përftoi gruan prej brinjës që ia kishte nxjerrë njeriut dhe e solli te njeriu. ²³ Atëherë njeriu klithi:

“Kjo tani është ashti i eshtrave të mi

dhe mishi i mishit tim!

Le të quhet Grua,

sepse kjo u mor nga njeriu”.

²⁴ Për këtë arsye njeriu do ta lërë të atin dhe t’ëmën e vet dhe do të jetojë bashkë me gruan e vet e do të bëhen një trup i vetëm.

²⁵ Të dy ishin të zhveshur: njeriu dhe gruaja e nuk ndjenin farë turpi.

Kapitujt