Kapitujt

Romakëve: 4. Shembulli i Abrahamit

¹ Çka të themi se fitoi, pra, Abrahami, themeluesi i fisit tonë?

² Nëse Abrahami u bë i drejtë në saje të veprave, atëherë ka për çka të mburret ‑ por jo para Hyjit. ³ Në të vërtetë, çka thotë Shkrimi i shenjtë? ‘Abrahami i besoi Hyjit dhe kjo iu njeh për drejtësi.’ ⁴ Punëtorit nuk i llogaritet rroga si lëmoshë, por si detyrë. ⁵ Përkundrazi, atij që nuk i bën veprat, por beson në Atë që shfajëson të shtrembërin, feja e tij i njihet si drejtësi, ⁶ sikurse edhe Davidi e shpall të lumtur atë njeri të cilin Hyji e bën të drejtë pavarësisht nga veprat:

⁷ ‘Të lumët ata të cilëve u janë falur fajet,

të cilëve u janë mbuluar mëkatet!

⁸ Lum ai njeri,

të cilit Hyji nuk do t’ia numërojë mëkatin!’

⁹ Kjo lumturi, tashti, a u përket vetëm të rrethprerëve apo edhe të parrethprerëve? Themi, pra: ‘Feja Abrahamit iu çmua drejtësi.’ ¹⁰ E si iu çmua? Kur ishte i rrethprerë apo kur ende nuk ishte i rrethprerë?

Jo kur ishte i rrethprerë, por kur ende ishte i parrethprerë! ¹¹ Shenjën e rrethprerjes e mori porsi vulën e drejtësisë, të cilën e fitoi me anë të fesë, ende para se të ishte i rrethprerë, që të bëhej ati i të gjithë besimtarëve: i të parrethprerëve ‑ që edhe feja e tyre t’u çmohej drejtësi ‑ ¹² dhe ati i të rrethprerëve, por jo vetëm i atyre që janë të rrethprerë vetëm sipas Ligjit, por i atyre që, bashkë me këtë edhe jetojnë sipas fesë së Abrahamit, atit tonë, kur ende ishte i parrethprerë.

Premtimet realizohen me anë të fesë

¹³ Në të vëtetë, premtimi se Abrahami dhe pasardhësit e tij do ta trashëgojnë botën nuk iu bë me anë të ndonjë Ligji, por me anë të fesë. ¹⁴ Dhe njëmend, nëse trashëgimtarë bëhen sipas Ligjit, atëherë feja është e kotë dhe premtimi është pa farë vlere. ¹⁵ Sepse, Ligji sjell zemërimin; e ku nuk ka Ligj, nuk ka as kundërvajtje. ¹⁶ Prandaj, trashëgimtarë bëhemi me anë të fesë që, në saje të hirit premtimi të jetë i vlefshëm për të gjithë trashëgimtarët, e jo vetëm për ata nga Ligji, por edhe për ata që janë trashëgimtarë në saje të fesë së Abrahamit [i cili është ati ynë, i të gjithëve, ¹⁷ siç thotë Shkrimi i shenjtë: ‘Po të bëj atin e shumë popujve’] ‑ para Atij të cilit i besoi, para Hyjit që ngjall të vdekurit dhe grish në jetë atë që nuk është.

¹⁸ Duke shpresuar kundër çdo shprese, ai besoi që të bëhet kështu ‘ati i shumë popujve’ sipas fjalës: ‘E tillë do të jetë pasardhësia jote!’ ¹⁹ Dhe me fe të palëkundshme ‑ edhe pse afërsisht njëqindvjeçar ‑ nuk dyshoi në trupin e vet pothuajse të vdekur dhe në kraharorin e Sarës edhe ai pothuajse i vdekur. ²⁰ Nuk dyshoi në premtimin e Hyjit, por u forcua me anë të fesë dhe i dha lavdi Hyjit ²¹ plotësisht i bindur se çka i premtoi Hyji, ai edhe do ta çojë në vend. ²² Ja, pra, përse kjo gjë iu numërua për drejtësi.

²³ Por nuk ishte shkruar vetëm për të: ‘iu numërua... ’, ²⁴ por se do të na numërohet edhe neve, të cilët besojmë në Atë që e ngjalli nga të vdekurit Jezusin, Zotin tonë, ²⁵ i cili u flijua për faje tona dhe u ngjall për shfajësimin tonë.

Kapitujt