Kapitujt

1 e Korintasve: 13. Dashuria

¹ Po t’i flisja gjuhët e njerëzve e të engjëjve, por po të mos kisha dashurinë,

do të isha porsi bronzi që kumbon

e porsi cimbali që tingëllon.

² Po ta kisha dhuratën e profecisë

e t’i dija të gjitha misteret

e të gjitha dituritë;

po ta kisha edhe fenë e plotë,

me të cilën të mund t’u ndërroja vend maleve,

por po të më mungonte dashuria,

s’do të isha asgjë!

³ Po ta ndaja lëmoshë mbarë pasurinë time

dhe po ta jepja trupin tim të digjej,

por, po të më mungonte dashuria,

nuk do të më vlente asgjë!

⁴ Dashuria është zemërgjerë,

është e dhimbshme, dashuria,

nuk ka smirë,

nuk mbahet me të madh,

nuk krenohet

⁵ nuk është e panjerëzishme,

nuk kërkon interesin e vet,

nuk hidhërohet,

nuk e mban mend të keqen,

⁶ nuk i kënaqet padrejtësisë,

por i gëzohet të vërtetës.

⁷ Arsyeton gjithçka,

beson gjithçka,

shpreson gjithçka,

duron gjithçka.

⁸ Dashuria nuk mbaron kurrë.

Profecitë mbarojnë,

gjuhët shuhen,

njohuritë marrin fund.

⁹ Sepse njohuria jonë është e kufizuar

dhe e kufizuar është profecia jonë.

¹⁰ Por, kur të arrijë përsosmëria,

çka është e kufizuar do të marrë fund.

¹¹ Kur isha fëmijë

flisja si fëmijë,

mendoja si fëmijë,

arsyetoja si fëmijë.

Kur u bëra njeri i pjekur,

flaka çka i përket fëmijërisë.

¹² Vërtet, tani shikojmë si në pasqyrë e në mënyrë të errët,

por atëherë do të shohim faqe‑faqas!

Tani njohuria ime është e kufizuar,

atëherë do të njoh plotësisht,

siç jam i njohur.

¹³ Tani, veç, mbetet feja, shpresa e dashuria

‑ këto të tria ‑

porse më e madhja ndër to është dashuria.

Kapitujt