Kapitujt

Nehemia: 9. Riti i shpërblimit

9

¹ Të njëzetekatërtën ditë të këtij muaji, bijtë e Izraelit, të veshur me thasë e me kokë të pluhurosur, u bashkuan për të agjëruar. ² Fara e Izraelit u nda nga të gjithë të huajt, afroheshin, i rrëfenin mëkatet e veta dhe fajësinë e etërve të vet. ³ Në këmbë dhe secili në vendin e vet, e lexonin Librin e Ligjit të Zotit, Hyjit të vet, gjatë një të katërtën e ditës, kurse gjatë të katërtës tjetër të ditës, i rrëfenin mëkatet e veta dhe e adhuronin Zotin, Hyjin e vet.

⁴ Atëherë Jesuai, Baniu, Kadmiheli, Sebania, Buniu, Baniu e Kananiu duke u ngritur në vendin e caktuar të levitëve, e thirrën me zë të lartë ndihmën e Zotit, Hyjit të vet, ⁵ kurse levitët Jesuai, Kadmiheli, Baniu, Hasabneja, Serebia, Hodia, Sebania dhe Fetahia thanë:

“Ngrituni, bekojeni Zotin Hyjin tuaj,

prej amshimit e në jetë të jetës!

Qoftë bekuar Emri yt i lavdishëm,

i lartësuar mbi çdo bekim e lavdi!

⁶ Ti, ti je Një i vetëm, o Zot!

Ti e krijove qiellin dhe qiellin e qiejve

dhe mbarë ushtrinë e tyre!

E krijove tokën dhe gjithçka është në të,

detet e gjithçka është në to.

Këtyre të gjithave ti u dhe jetë,

edhe ushtritë qiellore ty të adhurojnë!

⁷ Ti, o Zot Hyj, e zgjodhe Abramin,

ti e nxore nga Uri i Kaldenjve

dhe ia dhe emrin Abraham!

⁸ Besnike para teje ti zemrën ia gjete

dhe me të besëlidhje lidhe

se do t’ua jepje pasardhësve të tij

tokën e Kananeut, të Heteut e të Amorreut,

të Ferezeut, të Jebuseut e të Gergezeut:

dhe fjalën e mbajte,

sepse je i drejtë!

⁹ Ti e pe mjerimin e etërve tanë në Egjipt

dhe e dëgjove britmën e tyre pranë Detit të Kuq!

¹⁰ Bëre shenja e mrekulli kundër faraonit,

kundër mbarë shërbëtorëve të tij e popullit të atij vendi;

sepse pe me ç’krenari u sollën kundër tyre!

Fitove emër të mirë që edhe sot përmendet!

¹¹ Para tyre detin dysh e ndave:

përmes detit terikut kaluan!

Kurse armiqtë e tyre në fund i plandose

porsi gurin në ujërat e rrëmbyeshme!

¹² Me shtyllë reje gjatë ditës u prije,

ndërsa natën me shtyllën e zjarrit

u bëje dritë kah ata udhëtonin!

¹³ Ti vetë zbrite në malin Sinai

e prej qiellit me ta fole:

urdhra të drejta ti u dhe,

Ligj të sigurt,

porosi dhe urdhra të shquar.

¹⁴ Ua shpalle të shtunën tënde të shenjtë,

porositë, urdhrat dhe Ligjin ua dhe

me anë të shërbëtorit tënd Moisiut.

¹⁵ Në zinë e tyre bukë nga qielli u dhe,

të shuajnë etjen ujë nga shkëmbi u nxore.

u urdhërove ta pronësojnë tokën

që me be ti ua premtove.

¹⁶ Por të parët tanë krenarisht vepruan,

ngurrën zverkun, Ligjin nuk ta mbajtën.

¹⁷ Të dëgjojnë s’deshën,

i harruan të mirat që u bëre,

ngurrën zverkun, u kërceu në kokë

prapë në skllavëri të kthehen në Egjipt.

Por ti je Hyj zemërdhimbshëm,

shpirtbujar, plot me butësi,

zemërgjerë e plot mëshirë

prandaj dorë prej tyre s’hoqe.

¹⁸ Madje viçin kur metali e derdhën

dhe i thanë: “Ja, Hyji yt,

që të nxori prej Egjiptit!”

dhe blasfemi bënë shumë e të mëdha,

¹⁹ e ti përsëri me mëshirë të madhe,

s’i braktise në shkretëtirë:

shtylla e resë s’u zhduk prej tyre

t’u printe ditën kah të udhëtonin,

po as natën shtylla e zjarrit

dritë t’u bënte duke ecur.

²⁰ Të mirin Shpirt që vjen prej teje

ua dhurove që t’i mësojë,

manën tënde s’ua mohove,

u dhe ujë etjen ta shuanin.

²¹ Dyzet vjet në shkretirë i ushqeve

dhe asgjë nuk u mungoi:

s’u shqyen petkash, këmbësh s’u enjtën!

²² U dorëzove mbretëri e popuj

dhe me short ti ua ndave;

pronë e bënë tokën Sehon

edhe të mbretit Hesebon,

dhe të Ogut, mbretit të Basanit.

²³ Fëmijët ua shtove si yjet e qiellit.

Ti i shpure në atë vend

që ua premtove etërve të tyre

se do të hyjnë për ta pronësuar.

²⁴ Erdhën djemtë dhe e pronësuan tokën,

ua nënshtrove kananenjtë, banorët e vendit,

në dorë të tyre i lëshove

mbretër e popuj paganë,

të bëjnë me ta sipas dëshirës.

²⁵ Pushtuan qyteza e tokë prodhuese,

pronësuan shtëpi me të gjitha të mirat,

pusa të çelur, vreshta, ullishta,

pemë frutore të panumërta.

Hëngrën, u nginë dhe u trashën

dhe u kënaqën në mirësinë tënde të madhe.

²⁶ Por s’të dëgjuan, kundër t’u çuan,

Ligjin tënd pas shpinës e hodhën;

i vrisnin profetët e tu

që i mësonin të ktheheshin kah ti:

kështu ata bënë blasfemi të mëdha.

²⁷ Këndej ti i lëshove në duar të armiqve

që i poshtëruan e i shtypën.

Por kur ranë ngushtë, klithën drejt teje,

ti prej qiellit i dëgjove.

Me mirësinë tënde të pakufi

u dërgove shpëtimtarë,

t’i shpëtojnë prej dorës së armikut.

²⁸ Të rënë në qetësi, prapë ia fillonin

të bënin të keqen para teje.

Në duar të armiqve ti i lëshoje,

që i pushtonin e i mundonin.

Kah ti u kthenin e të lypnin ndihmë,

ti prej qiellit i dëgjoje:

shumë herë me mëshirë tënde i shpëtove!

²⁹ I qortoje të kthehen në Ligjin tënd:

por krenarë s’ t’i dëgjuan urdhërimet,

dhe i prishën pikërisht ata urdhra

të cilët njeriut jetën ia mbajnë.

Çuan grushtin kryengritës,

e ngurruan zverkun dhe s’dëgjuan!

³⁰ I durove për shumë vjet,

i qortoje me Shpirtin tënd

nëpër gojë të profetëve të tu,

por ata s’deshën të të dëgjojnë!

Këndej i lëshove në duar të popujve paganë.

³¹ Me mëshirën tënde që s’ka kufi

nuk i shove as s’i braktise,

sepse je Hyj i mëshirshëm,

e butësi s’të ka kufi.

³² E tani, o Hyji ynë,

Zot i madh, i fortë e i tmerrshëm,

që e mban fjalën dhe ke mëshirë,

mos e bëj në asgjë tërë këtë mjerim

që na gjeti ne, mbretërit dhe prijësit tanë,

priftërinjtë e profetët tanë,

etërit tanë e mbarë popullin tënd

nga koha e mbretërve të Asirisë e deri më sot!

³³ Ti je i drejtë në gjithçka që na ka ndodhur,

sepse veprove me drejtësi,

kurse ne bëmë padrejtësi.

³⁴ Mbretërit tanë as prijësit tanë,

priftërinjtë tanë as etërit tanë,

s’e zbatuan Ligjin tënd,

kokë nuk çanë për urdhrat tu

për qortime që u bëre.

³⁵ Megjithëse në mbretërinë e vet,

në të gjitha të mirat që u dhe,

në tokën e gjerë edhe pjellore

që ua kishe shtruar përpara,

ata ty aspak s’të shërbyen,

s’u shmangën veprave të këqija.

³⁶ Ja, edhe ne sot skllevër jemi,

mu në atë tokë,

që ua dhe etërve tanë

t’i hanë frutat, t’i gëzojnë të mirat,

pikërisht në të ne jemi skllevër!

³⁷ Çka qet toka e marrin mbretërit

që na i vure për fajin tonë:

bëjnë me ne e me gjënë tonë

çka atyre u këcen në kokë!

Vaj për ne në ç’mjerim kem’ rënë!”

Kapitujt