Kapitujt

Jobi: 37. Vetëtima mbarë qiellin çan

¹ Po prej kësaj zemra më dridhet,

jashta parzmës do të më dalë!

² Pa dëgjoni si i buçet zëri,

buçimën që i del nga goja!

³ Vetëtima mbarë qiellin çan,

skajet tokës ia vezullon!

⁴ Bubullima ulërin pas saj,

gjëmon zëri i madhërisë së tij,

gjë s’i ndal atëherë rrufetë!

⁵ Po, gjëmon Hyji me zë të mrekullueshëm,

përfton vepra të mëdha, të pashqyrtueshme.

⁶ I urdhëron borës të zbresë mbi tokë,

shtrëngatës të bjerë me rrëmbim.

⁷ I kyç njerëzit brenda në shtëpi

të njohë secili kështu veprën e tij.

⁸ Egërsirat në strofuj struken,

kyçen në shpella, me ankth presin.

⁹ E rreptë ngritet nga jugu stuhia,

era sjell nga veriu cegmin,

¹⁰ Hyji fryn, akulli ngrin,

sipërfaqja e uj’t ngurrohet.

¹¹ Rufeja nga reja hidhet,

retë atëherë vetëtima lëshojnë

¹² që ndriçojnë gjithkund përreth,

gjithkah do Sunduesi i epërm,

tek u urdhëron mbi faqe të dheut,

¹³ ndonjë vend për ta shkretuar

ose mëshirë për t’i dëftuar.

¹⁴ Dëgjo këtu, Job, e qetësohu,

mrekullitë e Hyjit vëreji!

¹⁵ A mos di kur u urdhëron Hyji

e si retë rrufenë e lëshojnë?

¹⁶ Udhët e mëdha të reve ua di?

Punët e mëdha të Dijshmit të përkryer?

¹⁷ Petkat e tua sa janë të nxehta

kur tokën s’e rreh shiroku?

¹⁸ Ndoshta qiellin me Të e shtrive

të fortë e të l’muar si pasqyrë metali?!

¹⁹ Na trego ç’ t’i themi Atij,

pasi ne, të errësuar, s’dimë!

²⁰ Fjalët e mia ç’rëndësi kanë për të?

Nëse flet Ai, njeriu do të përpihet!

²¹ Por tani dritën s’e shohim,

kupa e qiellit me re u zu:

do të fryejë era e i shpërndan,

²² nga veriu shkëlqen drita e artë.

Përreth Hyjit një madhëri e tmerrshme.

²³ Të Lumit s’mundemi t’i afrohemi,

i pakufishëm në pushtet e në drejtësi:

i drejtë në gjyq, askënd nuk nëpërkëmb.

²⁴ Prandaj njerëzit le ta druajnë!

Ai nuk ndien për dije të krenarëve.”

Kapitujt