Kapitujt

Fjalët e urta: 17. Më e mirë është një kafshatë buke të thatë me paqe,

¹ Më e mirë është një kafshatë buke të thatë me paqe,

se një shtëpi plot mish flish, por me grindje.

² Shërbëtori i mençur i mbizotëron bijtë e pandershëm

dhe do të ketë trashëgim ndër vëllezër.

³ Sikurse në zjarr sprovohet argjendi dhe në furrë ari,

po ashtu Zoti i sprovon zemrat.

⁴ Keqbërësi i dëgjon buzët e paudha,

rrenacaku ia vë veshin gjuhës gënjyese.

⁵ Kush e përbuz skmanorin poshtëron Krijuesin e tij,

dhe kush i kënaqet të keqes së shokut, s’do të mbetet i pandëshkuar.

⁶ Kurora e pleqve bijtë e të bijve,

lavdia e bijve etërit e tyre.

⁷ S’i kanë hije të marrit fjalët e bukura,

as princit buza rrenacake.

⁸ Dhurata është margaritar magjik për të zotin:

ngado të sillet puna i shkon mbarë.

⁹ Kush mbulon fajin, kërkon miqësi,

kush shpërhall, i largon edhe miqtë e ngushtë.

¹⁰ Më shumë i vlen të mençurit një qortim

se të marrit njëqind të rrahura.

¹¹ Burri i keq gjithmonë kërkon grindje,

por kundër tij do të dërgohet një bajloz mizor.

¹² Më mirë të takohesh me arushën që ia kanë rrëmbyer këlyshët,

se me marranin që beson në marrëzinë e vet.

¹³ Kush e shpërblen të mirën me të keqe,

prej shtëpisë së tij kurrë s’do të largohet e keqja.

¹⁴ Shpërthim ujërash vërshimi është fillimi i grindjes,

prandaj, para se të niset zënia, largohu.

¹⁵ Si ai që nxjerr të pafajmë të ligun si ai që dënon të drejtin, të dy i neveriten Zotit.

¹⁶ Ç’vlerë kanë paratë në dorën e të marrit?

Për të blerë urtësinë? Po ai s’ka mend!

¹⁷ Kush është mik ai do në çdo kohë

dhe në ditë të ngushtë ai bëhet vëlla.

¹⁸ Është mendjeshkurtër kush jep dorën

e hyn dorëzanë për të afërmin e vet.

¹⁹ E do mëkatin kush e do grindjen,

kush e lartëson derën e vet, kërkon rrënimin.

²⁰ Zemërkeqi nuk do të shohë mirë,

e kush s’e rrudhë gjuhën, do të bjerë në mjerim.

²¹ Kush lind të marrin, lind pikëllimin e vet;

jo, s’do të gëzohet as baba i të marrit.

²² Zemra e gëzuar bën të lulëzojë jeta,

shpirti i trishtueshëm i than edhe eshtrat.

²³ I ligu merr dhurata nga gjiri

për t’i shtrembëruar udhët e gjyqit.

²⁴ Urtia ndriçon në fytyrën e të mençurit,

kurse të marrit sytë i shkojnë në skaj të botës.

²⁵ Djali i marrë farmak për babain,

dhe vuajtje për nënën që e lindi.

²⁶ S’është mirë të ndëshkohet i drejti,

të rrahet njeriu i ndershëm është kundër drejtësisë.

²⁷ Kush i frenon fjalët e veta, është njeri i mençur,

kush di të ruajë qetësinë, është njeri i matur.

²⁸ Edhe i marri, po të heshte, do të çmohej i mendshëm,

e, po t’i rrudhte buzët e veta, i kuptueshëm.

Kapitujt