Kapitujt

Predikuesi: 2. Për qeshje thashë: “Trashamani!”

¹ Atëherë i thashë vetvetes: “Dua të bëj t’i sprovosh gëzimet: dëfrehu!”. Por, ja, edhe kjo gjithashtu kotësi.

² Për qeshje thashë: “Trashamani!”,

e për gëzime: “Çfarë përfitimi”?

³ Atëherë vendosa në mendjen time ta kënaq trupin tim me verë, kurse zemrën time t’ia kushtoj urtësisë;

vendosa të jepem pas marrisë të shoh se ç’përfitim u sjell bijve të Adamit çka bëjnë nën diell në ditët e paka të jetës së tyre.

⁴ Atëherë ndërmora të bëj vepra të mëdha: ndërtova për vete shtëpi e mbolla vreshta;

⁵ bëra kopshte e pemishte dhe mbolla në to pemë frutore të çdo lloji, ⁶ ndërtova liqene uji për të ujitur të mbjellat.

⁷ Bleva skllevër e skllave, pata edhe shërbëtorë shtëpiakë, pata bagëti të trasha e grigja bagëtish të imëta të mëdha më shumë se të gjithë paraardhësit e mi në Jerusalem.

⁸ Grumbullova gjithashtu edhe argjend e ar,

pasurinë e mbretërve e të krahinave,

mblodha edhe këngëtarë e këngëtare dhe kënaqa për bijtë

e njerëzve.

gota e enë shërbimi për të dikuar verë.

⁹ U bëra i madh aq sa i tejkalova të gjithë ata që kishin qenë para meje në Jerusalem e ndërkaq urtia nuk u nda prej meje.

¹⁰ Pastaj asgjë prej atyre që dëshironin sytë e mi nuk ua mohova. Nuk i ndalova zemrës sime asnjë kënaqësi dhe zemra ime gëzoi veprat e mundit tim: ishte kjo shpërblimi i të gjithë veprimtarisë sime.

¹¹ Atëherë u solla e i vrojtova të gjitha veprat e mia, gjithçka prodhuan duart e mia, të gjithë mundin në të cilin e kisha derdhur djersën time

dhe ja, gjithçka - kotësi e mundim i kotë dhe s’ka farë dobie nën diell!

¹² U solla pastaj ta rrah mendjen lidhur me urtinë, marrëzirën dhe çmendurinë dhe e pyeta veten: “Çfarë do të bëjë pasardhësi i mbretit? Atë që është bërë më parë”!

¹³ E pashë se urtia aq më shumë ka përparësi se marria, sa ka drita më tepër se errësira.

¹⁴ I urti i ka sytë në ballë,

kurse i marri ecën në errësirë.

Por e di edhe se të dy do të kenë po të njëjtin fat!

¹⁵ Atëherë i thashë vetes:

“Nëse të njëjtin fat do të kemi i marri dhe unë, atëherë ç’dobi që u përpoqa shumë rreth urtisë”? Përblova me mendjen time e hetova se edhe kjo është kotësi.

¹⁶ Sepse s’ka përkujtim të përhershëm as për të urtin as për të marrin, ditët e ardhshme do t’i mbulojnë të gjitha me harresë: vdes i dituri sikurse i padituri!

¹⁷ Këndej edhe më çon të vjellët jeta ime, sepse e gjej të keqe gjithçka bëhet nën diell:

gjithçka është kotësi dhe mundim i kotë!

¹⁸ Urrej të gjithë punën që e kam bërë nën diell, të cilën do t’ia lë trashëgim atij që do të vijë pas meje. ¹⁹ Kush mund ta dijë a do të jetë i urtë apo i marrë? E, pra, ai do të zotërojë me tërë mundimin tim e djersën time që e bëra nën diell. Po a s’është edhe kjo kotësi?!

²⁰ Dhe erdha dhe e bora vullnetin për të gjithë mundin që e hoqa nën diell.

²¹ E njëmend ka njeri që punon me urti, me dije e me kujdes dhe gjithçka do t’ia lërë për trashëgim njërit që aspak për të s’është munduar. Ja, pra, edhe kjo është një kotësi dhe e keqe e madhe!

²² Sepse çka fiton ai prej të gjithë mundit të vet e prej tërë përpjekjes personale që e bëri nën diell? ²³ Të gjitha ditët e jetës së tij kaluan në dhimbje, mund e kujdesim dhe as natën nuk mundi ta kalojë në qetësi. Edhe kjo gjithashtu është kotësi!

²⁴ S’ka për njeriun tjetër të mirë përveç të hajë, të pijë e t’i gëzojë të mirat e punës së vet. Dhe shoh se kjo gjë është dhuratë e Hyjit. ²⁵ E kush njëmend do të mund të hajë e t’i gëzojë të mirat pa Të? ²⁶ Sepse Ai ia jep njeriut, që është i mirë para syve të tij, urtinë, dijen e gëzimin, kurse mëkatarit ia vë për detyrë ta bashkojë e ta mbledhë dhe t’ia japë atij që i pëlqen Hyjit. Por edhe kjo është kotësi e mundim i kotë!

Kapitujt