Kapitujt

Predikuesi: 3. Gjithçka e ka kohën e vet

¹ Gjithçka e ka kohën e vet

edhe secila punë nën qiell e ka momentin e vet:

² kohë për të lindur e kohë për të vdekur,

kohë për të mbjellë e kohë për shkulur çka u mboll,

³ kohë për të vrarë e kohë për të shëruar,

kohë për të ndërtuar e kohë për të shkatërruar,

⁴ kohë për të qarë e kohë për të qeshur,

kohë për të bërë gjëmë e kohë për të kërcyer,

⁵ kohë për të shpërndarë gurë e kohë për t’i mbledhur,

kohë për t’u përqafuar e kohë për të mos u përqafuar,

⁶ kohë për të kërkuar e kohë për të humbur,

kohë për të ruajtur e kohë për të flakur tej,

⁷ kohë për të qepur e kohë për të shqepur,

kohë për të heshtuar e kohë për të folur,

⁸ kohë për të dashur e kohë për të urryer,

kohë për të luftuar e kohë e paqes.

⁹ Ç’fitim ka ai që punon prej mundit të vet?

¹⁰ E shqyrtoj punën që Hyji ua ka dhënë bijve të njerëzve për ta kryer. ¹¹ Gjithçka ai bën është e mirë në kohën e vet; por megjithëse ia ka dhënë mundësinë që njeriu ta ketë parasysh gjatësinë e gjërave të krijuara, megjithatë njeriu s’do të mund ta kuptojë veprën që Hyji e bën prej fillimit e deri në mbarim. ¹² Kuptova se asgjë s’është më mirë për njeriun se të gëzohet e të bëjë mirë gjatë jetës së vet. ¹³ Pastaj, çdo njeri që ha e pi dhe i gëzon të mirat e mundit të vet edhe kjo është dhuratë e Hyjit.

¹⁴ E kuptoj se të gjitha gjërat që i krijoi Hyji do të qëndrojnë për amshim: ne nuk jemi në gjendje as t’u shtojmë as t’u mungojmë gjë: të gjitha Hyji i krijoi që ta kenë njerëzit frikën e tij.

¹⁵ Është tani çka ka qenë edhe më parë, çka do të jetë, ka qenë edhe më përpara: Hyji kërkon çka ka kaluar.

¹⁶ Por unë vura re nën diell edhe këtë: se në vend të së drejtës ka paudhësi dhe në vend të drejtësisë ka padrejtësi. ¹⁷ Atëherë thashë në zemrën time: “Hyji do t’i gjykojë të drejtin e keqbërësin, sepse është koha për çdo gjë e për çdo veprimtari”.

¹⁸ Pastaj lidhur me bijtë e njeriut thashë vete me vete: Hyji do t’i vërë në provë e do të dëftojë se ata prej vetvetes janë si bagëtia. ¹⁹ E vërtet fati i bijve të Adamit e të kafshëve është po i njëjti: siç vdes njeriu vdesin edhe ato. Kanë po të njëjtën frymë jetësore: njeriu s’ka asgjë më tepër se bagëtia, sepse gjithçka është kotësi. ²⁰ Gjithçka udhëton drejt të njëjtit vend:

gjithçka vjen prej dheut

e gjithçka njësoj kthehet në dhe.

²¹ Kush e di se fryma jetësore e bijve të Adamit ngjitet lart e fryma jetësore e bagëtive zbret poshtë në dhe?

²² Këndej edhe e mora me mend se s’ka gjë më të mirë për njeriun se ta gëzojë mundin e vet, sepse kjo është fati i tij. E njëmend kush mund t’ia dalë ta bëjë të shohë se çfarë do të ndodhë pas tij?

Kapitujt