Kapitujt

Isaia: 57. Vajtim kundër idhujtarisë

57

¹ I drejti sharron

e askush s’shqetësohet;

njerëzit e mirë zhduken

e askush s’kujtohet

se i drejti zhduket

për shkak të së keqes.

² Ai hyn në paqe;

pushon në shtrojën e vet

ai që ecën udhës së drejtë.

³ Afrohuni këtu, o bij të shortares,

bijtë e pushtit e të lavirës!

⁴ Kë mendoni të vini në shpoti?

Kujt ia ngërdheshni buzët e i qitni gjuhën?

Pse a s’jeni bami i mbrapshtë,

pjellë rrenacake?

⁵ Ju që ndizeni flakë ndër hala,

nën çdo lëndë të gjelbëruar

e i flijoni fëmijët në lugina,

në zgavrra qetash!

Vajtim kundër idhujtarisë

⁶ Pjesa jote është në krahinat e luginës,

ato janë shorti yt,

atyre ti u bëre flinë e njomjes,

therore u kushtove!

Vallë, a me to unë do të ngushëllohem?

⁷ Mbi mal të lartë, shumë të lartë,

e vendose shtratin tënd

dhe atje u ngjite fli të kushtosh.

⁸ Pas dere e pragu e vure

shenjën përkujtuese tënden,

sepse larg meje e zbulove,

re në shtrat dhe e hape shtratin tënd;

me to lidhe besëlidhje,

t’u pëlqye shtrati i tyre,

me to bëre lavirësi.

⁹ Hyre te mbreti me erëra të mira,

s’i kurseve erërat e mira;

larg i nise kasnecët e tu

e u përule deri në ferr.

¹⁰ Në një rrugë të tillë ti u lodhe e u këpute,

por nuk the: “Punë e kotë!”

I gjen fuqi ti dorës sate

e prandaj nuk u ligështove.

¹¹ Për kë shqetësohesh e trembesh,

që të rresh e mua të më harrosh

dhe as ndër mend të mos të të bjerë për mua?

Vallë, pse heshta për kohë të gjatë,

ti nuk më trembesh?

¹² Por unë do ta shpall “drejtësinë” tënde

e veprat e tua që gjë s’do të të ndihmojnë.

¹³ Kur të kushtrimosh, le të shpëtojnë idhujt e tu.

Por ata era do t’i marrë,

do t’i tresë një puhi e lehtë.

E ai që shpresën e ka në mua

do ta trashëgojë Tokën,

pronë do ta ketë Malin tim të shenjtë.

Kënga e ngushëllimit

¹⁴ Do të thuhet:

“Shtroni, shtroni, gati bëjeni udhën,

largoni pengesat nga udha e popullit tim!”

¹⁵ Sepse kështu thotë i Larti, i Tejetlarti,

që fronin e ka të amshueshëm,

e emrin e ka të shenjtë:

“Banoj në vend të lartë e të shenjtë,

por jam edhe me të ndrydhurin

dhe me atë që është i përvujtëruar në shpirt,

për t’i dhënë jetë shpirtit të të përvuajturve,

për t’i dhënë jetë zemrës së të ndrydhurve.

¹⁶ Sepse nuk dua vazhdimisht të grindem

as s’dua përgjithmonë të hidhërohem,

sepse para meje do të mbaronte fryma,

do të zhdukeshin qeniet e gjalla që i bëra.

¹⁷ Për shkak të horrjatisë së tij u zemërova,

e godita dhe e fsheha fytyrën time

dhe kundër tij u hidhërova,

e ai u end udhës së zemrës së vet.

¹⁸ I pashë udhët e tij,

por do ta shëroj e do ta kthej,

do ta ngushëlloj atë dhe ata që qajnë bashkë me të.

¹⁹ Do të vë fjalët e lavdit në buzët e tij.

Paqe, paqe për atë që është larg e afër,

thotë Zoti,

dhe do ta shëroj.”

²⁰ Të paudhët janë porsi deti me valë

që nuk di të qetësohet,

valët e të cilit lym e baltë vjellin.

²¹ Thotë Hyji im:

“S’kanë paqe të paudhët!”

Kapitujt