Kapitujt

Mateu: 8. Shërimi i të gërbulurit

¹ Kur Jezusi zbriti nga mali, iu vu pas një turmë e madhe populli. ² Dhe ja, një i gërbulur iu afrua, ra përmbys para tij e i tha: “O Zot, nëse ti do, mund të më shërosh.”

³ Atëherë Jezusi e shtriu dorën, e preku dhe i tha: “Dua, shërohu!” Dhe përnjëherë u shërua gërbula e tij. ⁴ Jezusi i tha: “Ruaju se i tregon kujt! Por shko, paraqitu te prifti e kushtoje flinë që ka urdhëruar Moisiu, t’u vlejë atyre për dëshmi.”

Shërbimi i shërbëtorit të centurionit

(Lk 7, 1‑10; Gjn 4, 43‑54)

⁵ Kur Jezusi hyri në Kafarnaum, iu paraqit një centurion dhe iu lut:

⁶ “ Zotëri, shërbëtori im është i shtrirë në shtëpi i paralizuar dhe po vuan shumë.”

⁷ Jezusi i tha:

“Do të vij dhe do ta shëroj.”

⁸ Por centurioni iu përgjigj:

“O Zot, unë nuk jam i denjë të hysh nën pullazin tim, por vetëm jep urdhër e shërbëtori im do të shërohet. ⁹ Sepse, edhe unë që nuk jam tjetër, veçse një njeri i nënshtruar, kam nën urdhrin tim ushtarë dhe unë i them njërit: ‘Shko!’ dhe ai shkon e një tjetri: ‘Eja!’ dhe ai vjen, e shërbëtorit tim: ‘Bëje këtë!’ dhe ai e bën”

¹⁰ Jezusi, kur e dëgjoi, u mrekullua dhe u tha atyre që po i shkonin pas:

“Për të vërtetë po ju them: ende nuk e gjeta te asnjë njeri tjetër në Izrael një fe kaq të madhe! ¹¹ Prandaj po ju them: shumë do të vijnë nga Lindja e nga Perëndimi e do të ulen në tryezë me Abrahamin, Izakun e Jakobin në Mbretërinë e qiellit, ¹² ndërsa bijtë e Mbretërisë do të hidhen jashtë në errësirë, ku do të jetë vaj e kërcëllim dhëmbësh.”

¹³ Atëherë i tha centurionit: “Shko e le të bëhet ashtu siç besove!”

Dhe shërbëtori i tij u shërua po në atë orë.

Shërimi i shumë të sëmurëve

(Mk 1, 29‑34; Lk 4, 38‑41)

¹⁴ Kur Jezusi shkoi në shtëpinë e Pjetrit, pa vjehrrën e Pjetrit të shtrirë me ethe. ¹⁵ Jezusi ia preku dorën, atë e lëshuan ethet, u çua dhe i shërbeu.

¹⁶ Kur u bë natë i sollën shumë të djallosur. Jezusi me fuqinë e fjalës i dëboi shpirtrat dhe i shëroi të gjithë të sëmurët, ¹⁷ që kështu të plotësohej fjala e Isaisë profet që thotë:

“Ai i mori lëngatat tona e i mbarti sëmundjet tona”

Çka lypet për të qenë i krishterë i mirë

(Lk 9, 57‑62)

¹⁸ Jezusi, kur e pa turmën e njerëzve që po e rrethonte, dha urdhër të kalojnë në anën tjetër. ¹⁹ Ndërkaq u afrua një skrib e i tha:

“Mësues, do të vij pas teje ngado që të shkosh.”

²⁰ Jezusi iu përgjigj:

“Dhelprat kanë strofuj e zogjtë e qiellit çerdhe, kurse Biri i njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën.”

²¹ Një tjetër nga nxënësit e tij tha:

“Zotëri, më lejo të shkoj një herë e ta varros tim atë.”

²² Jezusi iu përgjigj:

“Eja pas meje e lëri të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet!”

Stuhia e fashitur

(Mk 4, 35‑41; Lk 8, 22‑25)

²³ Si hyri në barkë, pas tij u nisën edhe nxënësit e tij. ²⁴ Dhe ja, në det u çua një stuhi e madhe aq sa valët po e mbulonin barkën; e ai flinte.

²⁵ Atëherë nxënësit iu afruan, e zgjuan dhe i thanë:

“Ndore tënde, o Zot, se u mbytëm!”

²⁶ “Pse po frikësoheni, o fepakët?” ‑ u tha dhe atëherë u ngrit, u urdhëroi erërave dhe detit e u bë qetësi e madhe. ²⁷ Njerëzit të habitur thoshin: “Kush është ky që po i nënshtrohen erërat dhe deti?”

Të djallosurit prej Gadarës

(Mk 5, 1‑20; Lk 8, 26‑39)

²⁸ Sapo kaloi në bregun tjetër ‑ në krahinën e gadarenëve, dy të djallosur që dolën nga varret, i erdhën para. Ishin aq të rrezikshëm, sa që askush s’guxonte të kalonte asaj rruge. ²⁹ Dhe ja, bërtitën:

“Çka do prej nesh, o Biri i Hyjit? A erdhe këtu të na mundosh para kohës?”

³⁰ Jo larg tyre kulloste një tufë e madhe derrash. ³¹ Shpirtrat e këqij iu lutën Jezusit:

“Meqë po na dëbon, na ço në tufën e derrave!”

³² Ai u tha: “Shkoni!”

Ata dolën e hynë në derra. Dhe ja, mbarë tufa u lëshua me turr e prej greminës ra në det dhe u mbyt në ujë. ³³ Barinjtë ikën, e si mbërritën në qytet, treguan gjithçka, veçanërisht për të djallosurit. ³⁴ Dhe ja, mbarë qyteti i doli para Jezusit. Kur e panë, iu lutën të largohej prej krahinës së tyre.

Kapitujt