Kapitujt

Mateu: 21. Hyrja mesianike në Jerusalem

¹ Kur iu afruan Jerusalemit e mbërritën në Betfage, në malin e Ullinjve, atëherë Jezusi dërgoi dy nxënës ² e u tha:

“Shkoni në fshatin që është përballë! Aty menjëherë do të gjeni një gomare të lidhur e me të një gaç. Zgjidhini e m’i sillni! ³ Nëse ndokush ju thotë gjë, thuajini: po i duhen zotërisë dhe menjëherë do t’i lëshojë.”

⁴ Ndodhi kështu që të shkonte në vend fjala e profetit që thotë:

⁵ ‘Thuajini bijës së Sionit:

ja, Mbreti yt po vjen te ti

i butë, kalor mbi gomare

e mbi gaç, zog të gomares.’

⁶ Nxënësit shkuan e bënë siç u urdhëroi Jezusi, ⁷ sollën gomaren e kërriçin. Mbi ta vunë petkat e veta, e Jezusi hipi mbi to. ⁸ Moria e popullit shtroi petkat e veta gjatë rrugës e të tjerët thenin degë lisash dhe i qitnin rrugës, ⁹e populli, që shkonte para e pas tij, brohoriste:

“Hosana Birit të Davidit!

Bekuar qoftë ai që vjen në Emër të Zotit!

Hosana në qiejt më të lartët!”

¹⁰ Kur Jezusi hyri në Jerusalem, mbarë qyteti u çua në këmbë dhe pyeste: “Kush është?” ¹¹ E turma i përgjigjej: “Ky është Profeti, Jezusi prej Nazaretit të Galilesë!”

Jezusi i dëbon tregtarët nga Tempulli

(Mk 11, 15‑19; Lk 19, 45‑48; Gjn 2, 13‑22)

¹² Pastaj Jezusi hyri në Tempull dhe i dëboi të gjithë ata që shisnin e blenin në Tempull. Këmbyesve të të hollave ua përmbysi tavolinat e shitësve të pëllumbave bankat. ¹³ Dhe u tha: “Shkrimi i shenjtë thotë:

‘Shtëpia ime do të jetë shtëpi lutjeje,’

ndërsa ju po e shndërroni në shpellë cubash!”

¹⁴ Në Tempull iu paraqitën të verbër e të çalë dhe i shëroi.

¹⁵ Kur kryepriftërinjtë e skribët panë mrekullitë që bëri dhe djelmoshat që po brohorisnin në Tempull: ‘Hosana Birit të Davidit!’ u zemëruan ¹⁶ dhe i thanë:

“A po dëgjon, ç’po thonë këta?”

“Po, si jo!? ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ Po ju, a kurrë nuk keni lexuar:

‘Prej gojës së foshnjave e të ferishteve ia përgatite lavdinë vetes?”

¹⁷ Atëherë i la, doli nga qyteti për të shkuar në Betani dhe atje e kaloi natën.

Fiku i mallkuar

(Mk, 11, 12‑14; 20‑24)

¹⁸ E në mëngjes, kur po kthehej në qytet, pati uri. ¹⁹ Afër rrugës pa një fik dhe iu afrua, porse, pasi në të nuk gjeti tjetër përveç gjetheve, i tha: “Kokërr më prej teje kurrë e për këtë jetë mos u lidhtë!” Dhe menjëherë fiku u tha.

²⁰ Nxënësit, kur e panë këtë gjë, u habitën e thanë:

“Si mundi të thahej menjëherë fiku?!”

²¹ Jezusi u përgjigj:

“Për të vërtetë po ju them: në paçit fe dhe në mos dyshofshit, do të bëni jo vetëm sa iu bë fikut, por edhe nëse i thoni këtij mali: çohu e hidhu në det, do të bëhet ashtu. ²² Dhe nëse besoni, do të fitoni gjithçka të kërkoni me lutje.”

Pushteti i Jezusit

(Mk 11, 27‑33; Lk 20, 1‑8)

²³ Kur Jezusi hyri në Tempull e aty po mësonte, iu afruan kryepriftërinjtë e pleqtë e popullit dhe i thanë:

“Me ç’pushtet je duke bërë kështu? Kush ta dha këtë pushtet?”

²⁴ Ai u përgjigj:

“Edhe unë do t’ju bëj një pyetje të vetme. Nëse ju më përgjigjeni, edhe unë do t’ju tregoj me ç’pushtet i bëj këto. ²⁵ Nga ishte pagëzimi i Gjonit: Nga Qielli apo nga njerëzit?”

Por ata mendonin me vete: “Në qoftë se themi: nga Qielli’, ai do të na thotë: ‘Përse atëherë nuk i besuat?’ ²⁶ e nëse i përgjigjemi: ‘prej njerëzve’, kemi frikë popullin, sepse të gjithë e mbajnë Gjonin për profet.”

²⁷ Atëherë iu përgjigjën:

“Nuk e dimë!”

“As unë, pra, ‑ u tha ai ‑ s’po ju tregoj me ç’pushtet i bëj këto vepra!”

Shëmbëlltyra e dy djemve

²⁸ “Më thoni si e mendoni këtë gjë: një njeri kishte dy djem. Iu drejtua të parit e i tha: ‘Biro, dil sot e puno në vresht!’ ²⁹ Ai iu përgjigj: ‘Nuk dua!’ Pastaj ndërroi mendim dhe shkoi. ³⁰ Atëherë iu drejtua të dytit po ashtu. Ai iu përgjigj: ‘Po shkoj, imzot!’, por nuk shkoi. ³¹ Cili prej të dyve e kreu vullnetin e të atit?”

I thanë:

“I pari!”

“Përnjëmend po ju them: ‑ vazhdoi Jezusi ‑ tagrambledhësit e laviret para jush hyjnë në Mbretërinë e Hyjit. ³² Sepse, erdhi Gjoni ndër ju udhës së drejtësisë e ju nuk i besuat, tagrambledhësit e laviret i besuan, ndërsa ju, edhe pasi i patë këto, nuk u penduat për t’i besuar.”

Shëmbëlltyra e vreshtarëve gjakësorë

(Mk 12, 1‑12; Lk 20, 9‑19)

³³ “Dëgjojeni shëmbëlltyrën tjetër:

Ishte një zot shtëpie që kishte mbjellë një vresht. E thuri me gardh, punoi shtrydhësin e rrushit, ndërtoi kullën, ua dha vreshtarëve ta punojnë për gjysmë dhe shkoi në vend të huaj.

³⁴ Kur u afrua koha e të vjelave, dërgoi te vreshtarët shërbëtorët e vet për të marrë frytin që i takonte. ³⁵ Vreshtarët i kapën shërbëtorët: njërin e rrahën, një tjetër e mbytën e një tjetër e vranë me gurë. ³⁶ Prapë dërgoi shërbëtorë të tjerë, më shumë se të parët, porse edhe atyre ua bënë ashtu.

³⁷ Në fund dërgoi të birin duke menduar: ‘Do të kenë nderim ndaj djalit tim!’ ³⁸ Porse vreshtarët, kur e panë djalin i thanë njëri‑tjetrit: ‘Ky është trashëgimtari! Ejani ta vrasim dhe neve do të na mbesë pasuria e tij.’ ³⁹ E kapën, e qitën jashtë vreshtit dhe e vranë.

⁴⁰ Tashti, kur të vijë i zoti i vreshtit, çka do t’u bëjë këtyre vreshtarëve?”

⁴¹ Iu përgjigjën:

“Të këqijtë do t’i shfaros keqas e vreshtin e vet do t’ua japë vreshtarëve të tjerë, të cilët do t’i japin frytin posa të vijë koha e të vjelave.”

⁴² Jezusi u tha:

“A nuk e lexuat asnjëherë në Shkrimin e shenjtë:

‘Guri që ndërtuesit e qitën jashtë përdorimit

u bë guri i këndit;

kjo është vepër e Zotit,

sa mrekulli në sytë tanë!’

⁴³ Prandaj ‑ po ju them ‑ juve do t’ju hiqet dore Mbretëria e Hyjit e do t’i jepet një populli që i prodhon frytet e saj!”^[44].

⁴⁵ Kryepriftërinjtë e farisenjtë, kur i dëgjuan shëmbëlltyrat e tij, e morën vesh se po fliste për ta. ⁴⁶ Kërkonin ta zinin, por druanin popullin sepse e mbante për profet.

Kapitujt