Kapitujt

Marku: 4. Shëmbëlltyra e mbjellësit

¹ Jezusi filloi prapë të mësojë në breg të detit. Turmë e madhe u mblodh rreth tij. Prandaj hyri në barkë në det dhe u ul, kurse populli qëndronte në breg të detit. ² I mësonte shumë gjëra në shëmbëlltyra. Në mësimin e vet u thoshte:

³ “Dëgjoni! Doli mbjellësi për të mbjellë. ⁴ Ndërsa po hidhte farën, disa kokrra ranë përbri udhës, erdhën zogjtë dhe i hëngrën. ⁵ Disa të tjera ranë në zallinë, ku nuk kishte mjaft dhe. Ato mbinë me të shpejtë, sepse toka nuk ishte e thellë. ⁶ Por, kur doli dielli, u dogjën, e, pse nuk kishin rrënjë, u thanë. ⁷ Disa të tjera ranë në ferra. Ferrat u rritën, ua morën frymën e nuk dhanë fryt. ⁸ Disa të tjera ranë në tokë të mirë, mbinë, u rritën e dhanë fryt: njëra tridhjetëfish, tjetra gjashtëdhjetëfish e tjetra njëqindfish.”

⁹ Dhe shtoi:

“Kush i ka veshët për të dëgjuar, le të dëgjojë!”

Qëllimi i shëmbëlltyrave

(Mt 13, 10‑17; Lk 8, 9‑10)

¹⁰ Kur mbeti vetëm, ata që e përcillnin bashkë me të Dymbëdhjetët, e pyetën për kuptimin e shëmbëlltyrave. ¹¹ Ai u tha:

“Ju e morët dhuratë misterin e Mbretërisë së Hyjit, kurse atyre që janë përjashta u mbërrin përgjithësisht në shëmbëlltyra, ¹² që

‘edhe pse shikojnë me kujdes ‑ megjithatë

nuk shohin,

edhe pse dëgjojnë me kujdes ‑ megjithatë nuk

kuptojnë,

përndryshe do të ktheheshin

e do të gjenin falje.’“

Shtjellimi i shëmbëlltyrës së mbjellësit

(Mt 13, 18‑23; Lk 8, 11‑15)

¹³ Dhe vazhdoi:

“Po a nuk e morët vesh këtë shëmbëlltyrë? Po, atëherë, si do t’i merrni vesh të gjitha shëmbëlltyrat e tjera?

¹⁴ Mbjellësi mbjell Fjalën. ¹⁵ Ata ‘përbri udhës’, ku mbillet fjala, janë ata që, posa e dëgjojnë Fjalën, vjen aty për aty djalli dhe ua rrëmben Fjalën që mbillet në ta. ¹⁶ Po ashtu ata që e marrin farën në ‘zallinë’, janë ata që, kur e dëgjojnë Fjalën, e pranojnë aty për aty me gëzim, ¹⁷ porse nuk kanë në vetvete rrënjë ‑ janë të luhatshëm. Por, po erdhi një e vështirë ose një salvim për shkak të Fjalës, e bjerrin besimin në Fjalën. ¹⁸ Të tjerët që e morën Fjalën në ‘ferra’, ¹⁹ janë ata që e dëgjuan Fjalën, por kujdeset e kësaj jete, lakmia e pasurisë dhe epshet ia zënë frymën Fjalës, dhe ajo mbetet pa fryt. ²⁰ E ka nga ata që e marrin farën në ‘tokë të mirë’. Këta e dëgjojnë Fjalën, e pranojnë dhe japin fryt: njëri tridhjetëfish, tjetri gjashtëdhjetëfish e tjetri njëqindfish.”

Shëmbëlltyra e dritëzës dhe e masës

(Lk 8, 16‑18)

²¹ Pastaj u tha:

“A thua bihet llamba për t’u vënë nën enë ose nën tryezë? E jo për ta vënë në dritëmbajtës? ²² Sepse asgjë s’është e fshehtë, veçse për t’u zbuluar, asgjë në fshehtësi, veçse për të dalë në dritë. ²³ Kush i ka veshët për të dëgjuar, le të dëgjojë!”

²⁴ Edhe u tha:

“Mbani mend çka dëgjoni! Me atë masë që të matni, me atë do t’ju matet! Madje edhe do t’ju shtohet! ²⁵ Sepse, atij që ka, do t’i jepet më, e atij që s’ka, do t’i merret edhe çka ka.”

Shëmbëlltyra e farës që rritet vetvetiu

²⁶ Dhe vazhdoi:

“Mbretëria e Hyjit është porsi kur njeriu e hedh farën në dhe. ²⁷ Si të flejë si të rrijë zgjuar natë e ditë, fara mbin, rritet ‑ pa ditur ai se si. ²⁸ Toka vetvetiu qet bimën; më parë kërcyllin, pastaj kallirin e në fund kallirin plot kokrra. ²⁹ E posa fryti piqet, i vë draprin, sepse është koha e korrjes.”

Shëmbëlltyra e farës së sinapit

(Mt 13, 31‑32; Lk 13, 18‑19)

³⁰ Dhe thoshte:

“Me çka ta krahasojmë Mbretërinë e Hyjit? Ose me çfarë krahasimi ta paraqesim? ³¹ Ajo i përngjet kokrrës së sinapit që është më e vogla ndër farëra kur hidhet në dhe; ³² por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj.”

Përdorimi i shëmbëlltyrave

(Mt 13, 34‑35)

³³ Me shumë shëmbëlltyra si këto ua shpallte Fjalën, ashtu si ishin të zotët ta kuptojnë; ³⁴ por pa shëmbëlltyra atyre nuk u fliste asgjë, kurse nxënësve ua shtjellonte veçmas të gjitha.

Fashitja e detit

(Mt 8, 23‑27; Lk 8, 22‑25)

³⁵ Po atë ditë, kur u err, u tha nxënësve:

“Të kalojmë matanë!”

³⁶ Ata e nisën popullin, kurse Jezusin e morën ashtu siç ishte në lundër. E përcillnin edhe lundra të tjera. ³⁷ Ndërkaq, u çua një stuhi e madhe. Valët e detit u tërbuan aq sa hidheshin brenda e gati e mbushën me ujë. ³⁸ Jezusi në pope flinte në nënkresë. E zgjuan dhe i thanë:

“Mësues! A nuk shqetësohesh që po mbytemi?”

³⁹ Ai u zgjua i urdhëroi erës dhe i tha detit:

“Qetësohu! Shuaj!”

Era pushoi e u bë fashë e madhe.

⁴⁰ Atëherë u tha:

“Pse jeni frikacakë? Po a ende nuk besoni?”

⁴¹ Ata i kapi frikë e madhe dhe i thoshin njëri‑tjetrit:

“Vallë, kush është ky të cilit po i nënshtrohen era dhe deti?”

Kapitujt