Kapitujt

Jeremia: 6. Përsëri mbi pushtimin

6

¹ Ikni, bijtë e Beniaminit,

jashtë Jerusalemit!

Bini borisë në Tekua,

në Betkarem ngritni flamurin,

se prej Veriut po vjen rreziku,

një fatkeqësi shumë e madhe.

² Bëra të mos i dëgjohet zëri

bijës së hijshme e të bukur të Sionit.

³ Tek ajo po vijnë barinjtë

së bashku me grigjat e veta,

rreth e rreth në të ngulin çadrat,

kullot secili pjesën e vet.

⁴ Përgatiteni luftën e shenjtë kundër saj!

Në këmbë! Ta sulmojmë në mesditë!

Vaj për ne se shkoi nga mbarimi dita,

sepse u zgjatën hijet e mbrëmjes!

⁵ Në këmbë! Le ta sulmojmë natën,

t’i rrafshojmë pallatet e saj!

⁶ Sepse kështu thotë Zoti i Ushtrive:

Pritni drurët e saj,

ngritni pendën rreth Jerusalemit;

qytet për t’u ndëshkuar është ky,

çdo gënjeshtër gjendet në mesin e tij!

⁷ Sikurse rrjedh uji prej burimit,

po ashtu prej tij rrjedh paudhësia.

Në të dëgjohet dhunë e shkretim,

para meje gjithnjë sëmundje e plagë.

⁸ Pranoje mësimin, o Jerusalem,

që të mos largohem prej teje,

që të mos të të shkretoj,

të mos të të bëj vend të pabanueshëm.

⁹ Kështu thotë Zoti i Ushtrive:

“Porsi në vresht deri në vilen e sprasme

do të kokrrohet ç’teproi prej Izraelit.

Sille dorën tënde

porsi vjelësi nëpër hardhi!”

¹⁰ Por, kujt t’i flas, kë ta qortoj,

që të më dëgjojë?

Ja, të parrethprerë janë veshët e tyre,

prandaj s’mund të dëgjojnë!

Ja, fjala e Zotit është bërë për ta bezdi,

s’mund ta pranojnë.

¹¹ Këndej plot jam me zemërimit e Zotit,

më s’mundem të përmbahem.

“Zbraze përmbi fëmijë në rrugë,

edhe mbi mbledhjen e të rinjve;

e do të kapen trim e grua,

plaku e burri në moshë të plotë.

¹² Në duar të tjerëve do t’u kalojnë shtëpitë,

gjithashtu edhe arat e gratë,

sepse dorën do ta shtrij

mbi banorët e këtij vendi

‑ është fjala e Zotit.

¹³ Prej më të voglit deri tek më i madhi

të gjithë janë dhënë pas horrjatisë,

nga profeti deri te prifti,

të gjithë si një po bëjnë dredhi.

¹⁴ Mendjelehtas shërojnë plagën e popullit tim

e thonë: “Paqe! Paqe!” e paqe s’ka!

¹⁵ Le të turpërohen pse bënë turpëri,

por ata më s’dinë për turp,

por mjerisht nuk dinë të skuqen.

“Ja, pra, do të rrëzohen porsi të tjerët,

rrafsh do të bien kur t’i ndëshkoj,

‑ është fjala e Zotit.

¹⁶ Kështu thotë Zoti:

“Qëndroni në udhë e shikoni,

pyetni për shtigjet e vjetra,

cila udhë është e mirë, andej ecni

e paqe do të gjeni për shpirtrat tuaj.”

Por ata thanë: “Andej s’do të shkojmë!”

¹⁷ Atëherë vetë rojtarët u vura:

“Dëgjojeni zërin e bririt!”

Por m’u përgjigjën: “S’do ta dëgjojmë!”

¹⁸ Prandaj, dëgjoni, o popuj,

ta marrë vesh kuvendi i dheut,

se çfarë do t’u bëj atyre!

¹⁹ Dëgjo, o tokë!

“Këtij populli po ia sjell të zezën,

frytin e synimeve të tij,

sepse fjalët e mia s’i dëgjuan,

Ligjin tim nuk e zbatuan.

²⁰ Po ç’më duhet kemi që vjen nga Saba,

kallami i erëndshëm nga vendi i largët?

Flitë e djegies nuk më pëlqejnë,

theroret tuaja s’i kam për zemër!”

²¹ Për këtë arsye Zoti thotë kështu:

“Ja, do të vë kundër këtij populli

pengesa në të cilat të rrëzohen

së bashku etër e fëmijë,

do të sharrojnë mik e i afërm.”

²² Kështu thotë Zoti:

“Ja, po vjen nga veriu një popull,

si mizëria është nga skajet e tokës,

²³ ka ngritur në këmbë hark e heshtë,

është i egër e s’di ç’është dhimbja;

zhurma e tij si zhurma e detit,

po u hipin kuajve në shpinë,

si një të gjithë gati për luftë

kundër teje, Bija e Sionit.

²⁴ Kur na arriti ky lajm:

duart tona i la fuqia,

frikë e madhe na pushtoi,

dhimbjet si dhimbje e lindëses.”

²⁵ Assesi mos dilni në ara,

assesi mos merrni rrugë,

se ju pret shpata e armikut,

edhe tmerri gjithkund përreth.

²⁶ Vesh grathoren, bija e popullit tim,

zhgërryhu mirë nëpër pluhur,

vajto veten si e vajtojnë të vetmin djalë,

bëj një gjëmë tejet të hidhur,

se papritmas na sulmoi vrastari!

²⁷ Shqyrtues të bëra për pop’llin tim

t’ia njohësh e t’ia shqyrtosh udhën.

²⁸ Të gjithë janë prijës kryengritës

që jetojnë me dredhi.

Tumbak e hekur:

që të gjithë janë njerëz të prishur.

²⁹ Në zjarr fryn rrëshiqi,

që plumbi të shtrihet;

porse shkrirësi më kot mundohet,

sepse elementet e këqija s’po ndahen dot!

³⁰ Ata quajini “argjend i keq”,

sepse Zoti i përbuzi!

Kapitujt