Kapitujt

Jeremia: 17. Gabimet e Judës në nderimin e Hyjit

17

¹ Mëkati i Judës është gdhendur

me thumba hekuri

me majë diamanti

përmbi dërrasën e zemrës së tyre,

përmbi brirët e lterëve të tyre,

² që bijtë e tyre t’i kujtojnë lterët e vet

banirët e vet përbri drurëve gjithëherë të njomë

në kodra të larta,

³ në male e në fushë të hapët.

Pasuritë e tua e të gjitha visaret

pre plaçkitjeje do t’i bëj,

lartësitë e tua për shkak të fajeve

të bëra në mbarë vendin tënd.

⁴ Do të heqësh dorë nga prona jote

që dhuruar ta pata vetë;

skllav do të të bëj të armiqve të tu

në një vend që nuk e njeh,

sepse i dhatë flakë zemërimit tim,

që do të djegë përgjithmonë.

Fjalë urtie

⁵ Kështu thotë Zoti:

Qoftë mallkuar ai njeri që në njeriun shpreson,

ai që mbështjetjen e vet e ka në njeriun

e zemra e tij largohet prej Zotit.

⁶ Ai do të jetë porsi marena në shkretëtirë:

nuk sheh kurrë asnjë të mirë,

i shkon ditët në thatësirën e shkretëtirës,

në tokë të kriposur, të pabanueshme.

⁷ Qoftë bekuar ai që shpreson në Zotin,

Zoti do të jetë shpresa e tij.

⁸ Ai do të jetë porsi druri

i mbëltuar në breg të ujit,

që kah përroi i lëshon rrënjët

e s’do të trembet kur të vijë zhegu:

gjethi i tij do të jetë i blertë.

Për vit thatësie nuk merakoset,

nuk pushon së dhëni fruta.

⁹ Më dinake se çdo gjë tjetër është zemra,

e pashërueshme;

kush është ai që mund ta njohë?

¹⁰ Unë, Zoti, shqyrtoj zemrën, sprovoj veshkat,

i jap secilit sipas sjelljes së tij,

sipas fryteve të veprave të tij.

¹¹ Shkurtë që i kuan vezët që s’i bëri

është ai që pasurohet me të padrejtë.

Do ta lërë në gjysmën e jetës,

në ditë të fundit i marrë do të jetë.

Shpresa në Tempullin e në Hyjin

¹² Fron i lavdishëm, i lartësuar që në fillim,

është Vendi ynë i shenjtë!

¹³ O Zot, shpresa e Izraelit,

të gjithë ata që të lënë do të turpërohen,

pse e lanë Burimin e ujit të gjallë, Zotin.

Në pluhur do të shkruhen

ata që nga ti largohen.

Lutje hakmarrëse

¹⁴ Më shëro, o Zot, e do të shërohem,

më shpëto, o Zot, e do të shpëtoj,

sepse ti je lavdi im!

¹⁵ Ja, ata mua më thonë:

‘Ku është fjala e Zotit?

Le të përmbushet!’

¹⁶ Kurrë s’t’u vura që të sjellësh të keqen,

s’e dëshiroja ditën e tmerrshme,

Ti e di: çka prej buzëve të mia doli

ishte e drejtë para Teje.

¹⁷ Deh, mos më ji shkak tmerrimi,

ti streha ime, në Ditën e ngushticës!

¹⁸ Le të turpërohen armiqtë e mi,

e jo unë;

le të tremben ata e jo unë;

Sille mbi ta Ditën e tmerrit,

zhduki me zhdukje të dyfishtë!

Mbajtja e të shtunës

¹⁹ Kështu më ka thënë Zoti: “Shko e qëndro te dera e Bijve të popullit, nëpër të cilën hyjnë e dalin mbretërit e Judës edhe në të gjitha dyert e Jerusalemit. ²⁰ Thuaju: Dëgjojeni fjalën e Zotit, mbretërit e Judës e mbarë Juda edhe të gjithë banorët e Jerusalemit, që hyni nëpër këto dyer. ²¹ Kështu thotë Zoti: Ruajeni veten e mos mbani barrë në ditë të shtunë as mos i shtini nëpër dyer të Jerusalemit. ²² Mos mbartni barrë nga shtëpitë tuaja në ditë të shtunë as mos bëni asnjë punë: shenjtërojeni ditën e shtunë, siç u kam urdhëruar etërve tuaj. ²³ Por ata nuk dëgjuan as nuk më vunë vesh, por e ngurën zverkun e vet për të më mos dëgjuar e për të mos e pranuar mësimin. ²⁴ Nëse vërtet do të më dëgjoni ‑ është fjala e Zotit ‑ nëse nuk do të shtieni barrë nëpër dyer të këtij qyteti ditën e shtunë, në qoftë se do ta shenjtëroni ditën e shtunë, duke mos punuar asnjë punë, ²⁵ nëpër dyer të këtij qyteti do të hyjnë ‑ bashkë me ministrat e vet ‑ mbretërit që rrinë në fronin e Davidit, në karroca e në kuaj, ata dhe princat e tyre, judenjtë e banorët e Jerusalemit; ky qytet do të banohet për amshim. ²⁶ Do të vijnë prej qyteteve të Judës, nga rrethi i Jerusalemit, nga toka e Beniaminit, nga Sefela e nga malësitë dhe nga Nagebi e do të sjellin fli shkrumbimi, therore, fli kushtimi, kem dhe do të kushtojnë fli falënderimi në Shtëpinë e Zotit. ²⁷ Por, në qoftë se nuk do të më dëgjoni ta shenjtëroni ditën e shtunë e të mos mbartni barrë e të mos i shtieni nëpër dyer të Jerusalemit ditën e shtunë, atëherë zjarrin do ta ndez në dyert e tij: zjarri do t’i përpijë pallatet e Jerusalemit e më nuk do të fiket.

Kapitujt